Wat de mooiste roze wolk ervaring van je leven had moeten zijn
werd een folterende nachtmerrie in het ziekenhuis
waarbij je "blij mocht zijn" dat je een gezonde baby op de wereld hebt gezet
en de shocktoestand waarin jij verkeerde werd door de artsen afgedaan met
"mevrouw, pijn hoort er nu eenmaal bij..."

Herken je dit?

Als je terug denkt aan je bevalling wordt je weer verdrietig en kan je wel woest worden... hoe kunnen die mensen in het ziekenhuis zo'n pijn en schade aanrichten en denken dat ze 'helpen'? Je herkent jezelf bijna niet meer terug met hoe je je nu voelt.

Je bent constant gespannen, alsof je alleen nog maar 'aan' kan staan en je bent overalert op alles om je heen.
Je had nog zo in je geboorteplan gezet dat je GEEN oxytocine wilde en wat doen ze? Te veel oxytocine, en toen kwam de weeeenstorm waardoor je baby geen zuurstof meer kreeg, en toen werd je zonder aankondiging, zonder jouw toestemming ingeknipt en voelde je je verkracht worden door de tangverlossing en eindelijk had je je baby even op je borst en werd dat weer verstoord door dat ze je geen rust gunden want de placenta moest zo snel mogelijk eruit gehaald worden.

Je voelt je ontheiligd.

Je partner wordt bloednerveus van je en kan niet met je paniek en woede aanvallen omgaan als hij dichter bij je wil komen. En jij kan niet eens de gedachte verdragen dat hij je aan zou raken, zo veel schrik zit er in je lichaam sinds de bevalling.

Je zou willen dat iemand je verhaal zou horen en de artsen zou vertellen over hoe mishandeld je je voelt door hun protocollen. Je hebt gewoon de puf er niet voor. Elke dag opnieuw is het een grote opgave om weer op te staan na een slapeloze nacht doordat je baby maar niet stop met huilen. Het erge is, je kind voelt niet eens als jouw kind en daar schaam je je zo voor dat je er niet over durft te praten...

Je vraagt je af waar je dit aan verdient hebt, dat niemand ziet hoe moeilijk je het hebt, zelfs de kraamverzorgster vond je maar een luie moeder en vond je veeleisend dat je om smoothies vroeg in plaats van een boterham met kaas.

"Ruim 36% van de bevallende vrouwen maakte een nare situatie mee tijdens de bevalling. Dat bleek uit Nederlands onderzoek onder 12.239 vrouwen. 9% van de deelnemende vrouwen noemde haar bevallingservaring zelfs ‘traumatisch’.

In 2007 bleek al uit onderzoek dat 1,2% van de vrouwen een posttraumatische stressstoornis (PTSS) overhoudt aan een bevalling."

Bron: Ned Tijdschr Geneeskd. 2023;167:C5434

Dit lost zich niet vanzelf op. Jij weet het. Ik weet het.

De spanningen thuis lopen op omdat niemand meer tot rust komt.
Hoe hard je ook je best doet om alles zo normaal mogelijk te laten verlopen, je put jezelf alleen maar meer uit als je het alleen blijft doen.

De bevalling heeft een enorme invloed op de vorming van je kind en zo lang je traumatische ervaring geen heling krijgt, blijf je je onveilig en ellendig voelen. Jow kind kan in de eerste zeven jaar van zijn of haar leven nog geen onderscheid maken tussen jouw gevoelens en de eigen gevoelens. Dat betekent dat je kind zich net zo ellendig voelt als jij.

Hoe eerder je ervoor zorgt dat je herstelt, des te sneller dat jij je blije energieke zelf weer kan zijn. Dat komt je relatie ten goede en dan is het zo veel makkelijker en fijner om de resterende kindertijd zo onbezorgd mogelijk te laten verlopen.

Jouw gezondheid heeft grote invloed op hoe je kind zich later vormt als volwassene.

En voor je het weet zijn ze groot.